එක්පෙති මලක් විය නුබ මගේ අත් දෙකට
නෙලා නොගත්තේ මගෙ බෝසත් කමට
හැර ගියෙ දිනේ නාවත් මා ගම් දොරට
ආවේ ඇයිද විරහේ සිත අද්දරට
විස්මිත කමට අදහන්නට බෑ තවම
මා හැර දමා නුඹ ගිය මග දැන අරුම
සතු කර ගන්න මුල් පෙම නොපිදු බැවින
දුක් බර හිතට කිවෙමි නොහඩන ලෙසින
සිටිනා කොදෙවුවක නුඹ සැප විධි නම්
මවෙතින් ලැබුණු ආදරයත් ලැබේ නම්
මතකය නුඹට හිරිහැරයක් නොවේ නම්
තව කුමකට ද දුක් ගී කල්පනාවන්
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment